سر هر خنده نقابیست که من دانم و بس

پسِ هر عشق سرابیست که من دانم و بس

گریه ام نیست به جز تارِ نخِ خاطره ها 

خنده ام پودِ عذابیست که من دانم و بس

بر گلویم ردِ بغضیست که حاشا نشود

گریه ام بند طنابیست که من دانم و بس

وقت رفتن نگرفتم جلوی راه تو را

پاسخت عین جوابیست که من دانم و بس 

چاره از آمدنت حال گذشتَست ، نیا

شرح این جمله کتابیست که من دانم و بس 

محمد لالوی 

۱۴/۵/۹۵