از هرچه بدم آمده آمد به سرم باز

هستی که ولی حیف ز تو بی خبرم باز

مردم همه گفتند که از عشق حذر کن!

اما چه کنم با دِلَک بی پدرم باز

جنگی که میان دل و عقلم شده را چه؟

وقتی که شدی شاید و اما اگرم باز

در مسلک ما ساده دلان بی خبری نیست

این بی خبری سوخته من را جگرم باز

هرجا نگرم نقش تو افتاده در آنجا

چون صورتت آید به جلوی نظرم باز

کاری تو بگو تا بکنم تا که نبینم

جایی تو بگو جز تو که ، آن را نگرم باز

هر قدر هنر خرج غزل هم بکنم فایده را چه؟

در کار فراموشی ی تو بی هنرم باز

#محمد_لالوی 

۱۱/۱/۹۵

سپرده ای به دست باد ، چه زلف را رها رها

نشانده ای چه فتنها به هر طرف جدا جدا

به پیش میبری اگر ، به پا روانه میکنی 

که تا به کِی دهد تو را به این طُرق بها بها

مرا به دست لطف خود بگیر و آتشم بزن

که ذره ذره در تنم تو را زند صدا صدا

به آسمان بودنت ، کبوترانه پر زدم

به شوق پر گشودنت که برده ام هوا هوا

اگرچه خالی از تو ام تمام حرف من تویی

که چون دلیل بودنی به لحظه ها به لحظه ها

#محمد_لالوی

۷/۱/۹۶

تو رو به روی منی و ، منم برابر تو

رسیده ام به چه شکلی ،  به سطر آخر تو

تمام حرف تو با من ، نگاهِ مختصریست

تمام حرف من اما ، برای باور تو

نمیشود که بگیری ، مجالِ اینهمه درد

نمیشود که بگیرم ، دوباره ساغر تو

نمیکنی نظری تا ، به من که چاره کنم

نمیکند ، افاقه دعا ، برای کافر تو

بِبَر بِبُر و بیاور ، دلی که سهم من است

که مال بد همیشه بماند ، همیشه در بر تو

#محمد_لالوی 

۶/۱/۹۵

خانه ای خواهم ساخت

نه از آن قایق ها

نه از آنها که چنان

پشت دریا بتوان پیدا کرد

پی و بامش همه عشق

پس هر زلزله ای مهر تراود

در و دیوار تماما همه 

خُمخانه شود

مجلسی بهر طَرَب باشد و من

همه ام اسم تو باشد به زبان

شب و روزم پی این 

بهر زیان

خانه ای خواهم ساخت 

روی هر پنجره اش

موج امید

گرمی ی جان

تا فراسوی زمان 

خنده های تو که در قاب نشستست

وَ چنان سقف که با نور چراغ دل ما 

میتابد

من در این خاک غریب

خانه ای خواهم ساخت...

#محمد_لالوی 

۵/۱/۹۶