سپرده ای به دست باد ، چه زلف را رها رها

نشانده ای چه فتنها به هر طرف جدا جدا

به پیش میبری اگر ، به پا روانه میکنی 

که تا به کِی دهد تو را به این طُرق بها بها

مرا به دست لطف خود بگیر و آتشم بزن

که ذره ذره در تنم تو را زند صدا صدا

به آسمان بودنت ، کبوترانه پر زدم

به شوق پر گشودنت که برده ام هوا هوا

اگرچه خالی از تو ام تمام حرف من تویی

که چون دلیل بودنی به لحظه ها به لحظه ها

#محمد_لالوی

۷/۱/۹۶