بر شیشه ، بخار و قلب من روی پنجره 

عمریست گم شدم میان یک مشت خاطره

تیری زدی که دلم را از خودم گرفت 

دیگر چرا نیاز به لشکر و حکم محاصره 

هر جا که میروم آخِر ، میرسم به تو

کل جهان من شده این دورِ دایره

از من فقط شمایل یک مرد مانده است

چیزی شبیه عکس بی قاب منظره 

از من نخواه که بی تو به فریاد خود رسم

وقتی نمانده نه صدایی نه گلویی نه حنجره 

باید که بی تو مُرد ، گرچه مجال نجات هست

باید گذشت بی تو از این عمر ، یکسره...

#محمد_لالوی 

۱۸/۹/۹۵