ای که در دولت دل موی تو را بنیاد است

چاره اندیش که در کشور ما بیداد است

رو ز اغیار نهان گیر و به دستش مسپار

زلف خود را که رها گشته چنین بر باد است

دل به سختی نزن و چاره به هر تیشه مکن

دل مجنونِ من ار رو بکند فرهاد است

هرچه غم بود مرا از تو تغزُّل شد و شعر

گوییا شعر منم بر تو اثر ننهاد است

چاره ات رفتن و دل کندن و دل بردن بود

همه گفتند گمان ،شعر تو را ایراد است

"گوش گر گوش تو و ناله اگر ناله ماست

آنکه البته به جایی نرسد فریاد است"

محمد لالوی

۲۸/۲/۹۵

https://telegram.me/mohammadlalavi

این گریه های نم نم بی صدا کجا

ما در خم کوچه های غم و شما کجا؟

وقتی تظلّم ما را به کسی خیال نیست

دیگر چرا مهم که تو کجا و خدا کجا؟

گفتی که مرحم اندوه آدمیست، شعر

گفتم مرا و این همه شعرم ،شفا کجا؟

گفتی گمان ز یاد میبری این بغض بسته را

گفتم ببین به اشک پس از تو،...جفا کجا؟

از هرچه مرا که هست گفتی ز یاد برده ای؟

از هرچه تو را که نیست گفتم،...پس وفا کجا؟

دردی که هست را چه حاجتی به گفتگوست

حرفی که نیست را به پنهان و خفا کجا

آری که مرحم اندوه آدمیست، شعر

ما را ز غزل های بی سروپا،...جدا کجا؟

محمد لالوی

۲۳/۲/۹۵

https://telegram.me/mohammadlalavi

بعد از تو من از هرچه بیزارم

چون از تو عالم درد و دل دارم

هر جا که رفتم باز ،برگشتم

من قُمری دل خون ز اغیارم

هرچند بدهکار خودم هستم

بازم تو را از خود طلبکارم

حالی که من دارم تماشایی است

زخمیست ،که از چشم خودم دارم

روز ام به افکار غلط کم بود

شب ها به فکر چاره بیدارم

حرف مداوا را مزن با من

دارو مده از ریشه بیمارم

مجبور ،بر سوزاندن خویشم

طاعون زده بر قلب افکارم

محمد لالوی

۲۳/۲/۹۵

درونم آتشی پیدا ،برونم وحشتی خاموش

به قدر کل دنیا درد ، ولی درمان ز یک آغوش

تمام روح من زخمی ، تمام لحظه ها حسرت

کمال عین نامردیست ، که باشی عاشقی مدهوش

نماندم در حصار تو ، نشستم تا که برگیرم

چرا؟ تا کی گذارم من ، به روی گریه ام سرپوش؟

در این آوار بی برگشت ، در این منحوسی دنیا

تلمباری از این "قسمت" چرا؟پس خنده هایم کوش؟

نشستم تا که برگیرم ، هنوزم من توان دارم

تو را باید که بگذارم، گذر باید از این مغشوش!!

محمد لالوی

22/2/95

https://telegram.me/mohammadlalavi

آمدم رو نکنم بغض گلویم خفه ام کرد

بازیچه چنان زار به دست همه ام کرد

یک بار نشد بی تو که من ثانیه کوتاه بخندم

هر بار مرا فکر تو بر گریه چنان وسوسه ام کرد

هرگز که نشد لحظه که آسوده بخوابم

چون یاد تو دور از خم این مرحله ام کرد

چشمت همه وسواس خدا بود که از آن روز

اینطور چنان از همه کس دلزده ام کرد

بیزار از این فاصله هرگز نشدم چون

این غصه مرا ساخت و با حوصله ام کرد

محمد لالوی

۸/۲/۹۵

من تکیه به دستان تو دارم تو ولی نه

از عشق ، دوچندان تو دارم تو ولی نه

از حس تو گر هیچ نپرسم به دلیلیست

چون ترس ز کتمان تو دارم تو ولی نه

آنکه من و اندازه من بیش و عیان نیست

چون زیره به کرمان تو دارم تو ولی نه

مجنونی و احوال تو در من شده پیدا

من حال پریشان تو دارم تو ولی نه

شاید نرسد مهلت آن تا که ببینی

اشکی که ز چشمان تو دارم تو ولی نه

من هر نفسم بند نفس های تو عمریست:

در جان خودم جان تو دارم تو ولی نه

محمد لالوی

۲/۲/۹۵