به کاخ نشسته ای اگر عمری،تو حال،به خانه بساز

به کنجِ دنجِ خلوت و من و این کوخِ شاعرانه بساز

بخند که خنده ات کلید حل مشکل هاست

اگر دلیل خنده دگر نیست،به حل بی بهانه بساز

گلم لباس عمر خودت را ز غصه های احمقانه ندوز

بخند به قصه های عاشقانه و به عشق عامیانه بساز

تمام شعر من است تلألو یک خواهش

اگر کم است سهم ما ز خوشبختی....،تو عاشقانه بساز

به گوشه ی دفتری نوشته بود یک وقتی:

"زمانه اگرم که با تو نسازد،تو با زمانه بساز"

محمد لالوی

۲۳/۱/۹۵